Ýnsanca olan her seyden korkuyoruz.Duygularýmýzýn acýga cýkacagý fikri uykularýmýzý kacýrýyor. Perdenin arkasýna saklanýyoruz. Sisli havalarý cok seviyoruz. Kendimizi göstermemek icin türlü türlü maskeler icad ediyoruz. Sonra o maskelerle yasamaya baslýyoruz. Maske öylesine yapýsýyor ki yüzümüze, bir süre sonra tenimizden ayrýlmaz hale geliyor. Olgunluk maskesi ciddiyet maskesi bir gün birini bir gün digerini takýp cýkýyoruz ortalýga.. Aklýmýz sýra güvendeyiz artýk.

Maskemizi düsürmeye kalkýsanlara siddetle karsýlýk veriyoruz. Ya kýrýcý oluyoruz ya da arkamýza bakmadan kacýyoruz. Zaman sa deli bir ýrmak gibi akýp gidiyor önümüzden. Biz hayatýmýzý ''Bugün hangi maskeyi taksak'' sorularýyla tüketirken duygular bir bir yok oluyor icimizde.. Bir kez daha elimize asla gecmeyecek mutluluk fýrsatlarýný teperken yüregimiz kýpýrdamýyor bile. Öyle donmus kanýmýz, öyle kanýksamýsýz ki maskeli yasama etrafmýzda tek tek gördügümüz maskesiz insanlarý kücümsüyoruz. Kücümsemekle kalmýyor ayýplýyoruz da üstelik.

Oysa onlar olduklarý gibiler. Ýcleri neyse dýslarý da o. Sevincleri hüzünleri coskularý, asklarý olduklarý gibi yansýtabiliyorlar. Ve bunu yapabildikleri için o kadar sanslýlar ki. Peki kim zayýf simdi? Yüzlerinde maske ile dolasanlar mý. Duygularýný saklamayan, diledigince yasayan icinde ki cocugu öldürmeyenler mi? Duygularýmýzýn acýga cýkmasýndan korktugumuz icin biz zayýfýz elbette. Dilimizin ucuna kadar gelen sözcükleri bir söyleyebilsek, bu zayýflýgýn üstesinden gelebilecegiz. Ýste o zaman cesur olacagýz , iste o zaman mutlu edecegiz icimizde ki cocugu. Öylesine bir huzur yayýlacak ki icimize, anlatamýyacagýz, anlatacak sözcük bulamýyacagýz.

Mutlulugun gercek adý gercek kaygý duymadan hissettigini diledigince söyleyebilmek olmalý.

demek oyle

)))))) aynen öyle abicim